17 Mart 1980’de Hannover’e ulaştığımı çok iyi hatırlıyorum.  2 gün öncesinden İstanbul Topkapı’dan bir Varan Turizm otobüsü ile yola çıkmıştım.

Yaklaşık 40 kişinin bulunduğu otobüste benim de aralarında olduğum sadece 3 kişi kabul edildi. Diğerleri ise Yugoslavya – Avusturya sınırından başka bir otobüsle geri gönderilmişti.

Türkiye’den ayrılış amacım Londra’ya gitmekti. Ankara’da, eski adı ile „İktisadi ve Ticari İlimler Akademisi“ yeni adı ile „Gazi Üniversitesi İktisadi ve Ticari Bilimler Fakültesi“nden henüz 15 Şubat 1980’de mezun olmuştum.  Sınırda İngilizcemle üniversiteden yeni bir mezun olarak İngiltere’ye gideceğime dair sınır yetkililerini ikna etmeyi başarmıştım.

Seksen öncesi politik mücadeleye etkin katılmış bir üniversite öğrencisi olarak 1980 yılında yurt dışına çıkmaya karar vermiştim. 1977 yılında ülkücüler tarafından bıçaklanıp, uzun bir süre hastanede yoğun bakım tedavisi gördüm.

Türkiye’nin ülke ve toplum olarak geçirdiği bu zor günlerde, yaşam şartları giderek ağırlaşmaktaydı. Bense, yukarıda sözünü ettiğim kararımı gerçekleştirmek üzere Londra’ya gitmeye karar verdim.

Neden mi?

Neden, sömestr tatillerinde bir öğrenci olarak harçlığımı çıkarmak ve İngilizcemi geliştirmek üzere gittiğim Kuşadası’nda tanıdığım sevgilim „Judith“ idi. Böylece, Londra’ya Judith’e gitme kararı almıştım. Bu yolculukta Almanya sadece benim için bir uğrak yeri olacaktı. Ancak…

Sonuç olarak, çeşitli nedenlerle İngiltere’ye, Judith’e gidemedim ve böylece 40 yıl sürecek Almanya yaşamım başlamış oldu.

Sonra?

Sonra, arananlar arasında olmam gerekçesiyle 20 Mart 1986 yılında bir Resmi Gazete ilanı ile vatandaşlıktan atıldım.

Evet, tam 40 yıldır Almanya’da yaşıyorum ve 34 yıldır “sadece” Alman vatandaşıyım.

Ancak Türkiye’ye olan bağlılığım, sevgim ve ilgim bunca yıldır bir saniye bile bitmedi, kopmadı, eksilmedi.